Het verhaal van Ben
Ben was zelf geen vragende partij voor een LUS-groep. Ben is niet zo vlug vragende partij voor iets, tenzij zijn favoriete merk van cornflakes op is, tenzij de bus die hem naar het dagcentrum brengt niet komt, tenzij er onverwachts bezoek is of een vast Tv-programma plots niet uitgezonden wordt omwille van een sportwedstrijd.
Dan vraagt Ben om zijn mama, Annie.
Nadat Annie op een ouderavond de uitleg hoorde over de activiteiten van LUS vzw, vonden we volgende mail in de mailbox.
“Beste, op dinsdagavond, was ik aanwezig op een infoavond van LUS. Het was een verhelderende uiteenzetting, over een ondersteuning waar ik naar op zoek ben, maar niet kon denken dat ik dit bij LUS kon vinden.
Ik ben al 33 jaar weduwe en neem de zorg op voor mijn 35 jarige zoon met een ernstige verstandelijke beperking en bijkomende moeilijkheden door zijn autisme. Hij woont bij mij thuis en gaat momenteel vier dagen per week naar een dagcentrum. Degene die alles regelt in zijn leven ben ik, en ik moet zorgen dat er evenwicht is tussen rust en activiteit voor hem en hem ook voldoende veiligheid bieden als ik eens weg moet, wat niet eenvoudig is. Mijn hele leven staat eigenlijk in het teken van Ben.
Maar nu voel ik dat ik hulp moet vragen, hoewel het mij veel moeite kost. Ik geef liever hulp. Ik vind het moeilijk om een concrete vraag te stellen aan LUS, maar ik ondervind, dat om dit alles te blijven volhouden, ik nood heb aan mensen om mee te denken en te zoeken en ook eens iets over te nemen. Ook voor de beslissingen naar later toe heb ik hulp nodig, hoe het verder moet met Ben, voor zijn welzijn. Dit zou ook eens goed besproken moeten worden, want dat houdt mij steeds meer bezig. Ik merk bij mijn twee andere zonen dat zij daar ook nood aan hebben.
Zou het mogelijk zijn om eens langs te komen om eventueel bij ons een LUS-groep te starten?”
Dat deden we en ondertussen komt er elke 3 maanden een groep van 10 mensen samen en worden de gesprekken in goede banen geleid door vrijwilligster Christine.
